I

 Zacznę od początku, żeby było prościej. Mam na imię Vanessa.Chodzę do gimnazjum. Od niedawna co prawda, ale zaczyna się przesiadywanie przy książkach. Pff.. co ja gadam. Nie oszukujmy się, przecież 99/100 uczniów przepisuje przed lekcją i ja właśnie do tej części należę, ale nie chcę was tutaj zanudzać szkołą. Tak więc jak już mówiłam. Chodzę do gimnazjum im. jakiegoś tam pajaca. Mam zaniki pamięci krótko trwałej- jak to mówi mój koleżka. Wyjaśnię, żeby później nie było. Tak więc chodzi o to, że jeżeli już cokolwiek zapamiętam to nie na długo. Ha ha ha, limit do dwóch dni ;D.
Mamy weekend. a dokładnie sobotę. Nie chciało mi się wstawać z mojego łóżeczka, ale chciałam gdzieś wybić z moją przyjaciółką Nadią. Zadzwoniłam do niej. Umówiłyśmy się za godzinę, bo musiała ogarnąć pokój po wczorajszym melanżu.
Uciekam od tematu jak zauważyliście. Opowiem wam trochę moją historię. Moi rodzice są już po rozwodzie. Sama nie wiem jak to się stało. Nie pamiętam dzieciństwa i chyba nawet lepiej. Mieszkam z mamą w Katowicach. Tata przeprowadził się z moim bratem, Krystianem  do Warszawy. Przyjeżdżają raz na rok. W odwiedziny. Ale z tego co pamiętam tata nie znęcał się ani nade mną i bratem, ani nad mamą. Byliśmy zgodną rodziną. Rzadko się kłóciliśmy. Raz rodzice krzyczeli. Pf.. delikatnie mówiąc. Nie wiem o co poszło. Zaraz po tym, tata kazał się Krystianowi spakować i tyle ich widziałam. Po dwóch latach odwiedzili nas. Krystian był wspaniałym bratem. Opiekował się mną i troszczył. Zawsze czułam się przy nim bezpieczna. Podkreślam czas przeszły, bo minął już rok, a ja go nie widziałam. Krystian był starszy o trzynaście lat. Zawsze się dogadywaliśmy i zwierzaliśmy. W końcu rok to długo i zawsze coś się działo. Nie będę zdradzać jego tajemnic. Przykro mi.
Spotkałyśmy się tak jak uzgodniłyśmy, pod szkołą. Nadia. Piwnooka blondynka, w zielonych rurkach i czarnych trampkach. Podeszła do mnie tanecznym krokiem i z słuchawkami w uszach.
- No siemka kochana- przywitałam się i przytuliłam mocno.
- No hej- odwzajemniła uścisk.
- To gdzie idziemy?- Moje podstawowe pytanie.
- Hmm... - zamyśliła się, albo tylko udawała- Nie wiem. Może orlik?
- Na prawdę? Myślałam o czymś nieco bliższym, ale jak sobie życzysz.- Ukłoniłam się jak to na księcia z bajek Disneya przystało. Ha ha ha, Nadia stała zarumieniona i patrzyła na mnie tymi swoimi paczadłami- Nie patrz tak na mnie, bo cie te paczadełka zabolą. Uśmiechnęłam się do niej a ona popchnęła mnie w stronę nadjeżdżającego rowera.
- Nie no inteligencji to ci kotek nie brakuje- mruknęłam. Chłopak, który o mało co we mnie nie wjechał był o niebo przystojniejszy od tutejszych chłopaków z podwórka. Uśmiechnęłam się i przeprosiłam za koleżankę, która wlepiła we mnie swoje gałki piwne, jak je nazwalam. Odwróciłam się na moment do Nadii i pokazałam język.
- Coś ci wypadło- usłyszałam. Ten niebiański głos postawił mnie do pionu. Jeden obrót w tył sprawił, że w rękach chłopaka ujrzałam swój portfel. Wyciągnęłam rękę w stronę portfela, ale on cofnął się automatycznie.
- Em..- zająknęłam się. Spojrzałam mu na twarz. Kogoś mi przypominał- Czy mogłabym odzyskać mój portfel?
- Ah.. No jasne- Wręczył mi moją zgubę i ruszył w swoim kierunku. Był bardzo zadowolony z siebie.
- Możesz mi powiedzieć co to było?- zwróciłam się do przyjaciółki.
- Nie mam pojęcia, ale chyba przez chwilę zobaczyłam anioła. Ty to masz szczęście- mrugnęła do mnie.
- Weź się ogarnij kochana. To ty mnie pchnęłaś.
Już otwierała usta, żeby coś powiedzieć, gdy zakończyłam:
- I koniec tematu!
Tym razem to ja ją pchnęłam, ale w kierunku polany. Nadia otrzepała z siebie resztki trawy i ruszyła w moim kierunku. Szłam coraz szybszym krokiem, aż zaczęłam biec. Zatrzymałam się tuż przed bramą orlika.
- Proszę drogi milordzie- odparłam zdyszana.